Klein’dan ikinci gün alıntısı;
“İlksel iyi nesneyi görece güvenli bir biçimde kurabilmiş olan kişiler, nesnenin kusurlarını görseler de ona duydukları sevgiyi sürdürebilirler; bunu yapamamış olanların aşk ve arkadaşlık ilişkilerindeyse sürekli bir idealleştirme ihtiyacı görülür. İdealleştirmeye dayanan ilişki çökmeye yatkındır; sevilen nesnenin yerine sık sık bir başkasını geçirme zorunluluğu doğar çünkü hiçbiri beklentileri tam karşılayamıyordur.“
Yazarın burada ilksel iyi nesne olarak tanımladığı şey bakım verendir. Bakım veren ile yani bebekliğimizde bizimle ilgilenen temel kişiyle – ki bu genellikle annemiz ya da bakıcımız olur- kurduğumuz güvenli ilişki ileride kuracağımız ilişkiler için de güven zemini oluşturur.
Eğer burada güvensiz bir ilişki söz konusuysa tüm sosyal ilişkilerde de sevgiyi sürdürme olasılığı zorlaşır. Sevginin yerini idealizasyon alır, kişi kusurlara tahammül edemediğinden devamlı bir kusursuzluk arayışındadır ki bu da insan doğası için imkansız olduğundan kalıcı ilişki kurma konusunda zorlanır.
Klinik Psikolog Sena Soysal
İstanbul Ataşehir Psikolog
